Każdy trening jest poprzedzony podłączeniem osoby trenującej do głowicy eeg biofeedback za pomocą elektrod umocowanych za pomocą pasty klejącej na wybranych punktach głowy, podobnie jak w czasie badania EEG. Z reguły jest to jedna elektroda na głowie oraz po jednej elektrodzie na każdym uchu.

Umożliwia to trenującemu wykonywanie zlecanych przez terapeutę zadań wyłącznie za pomocą swoich myśli, nie używając do tego klawiatury ani joysticka. Podczas sesji treningowej czynność bioelektryczna mózgu pacjenta jest wzmacniana i zapisywana analogowo. Przetworzona cyfrowo zostaje przypisana poszczególnym pasmom fal mózgowych, które prezentowane są na komputerze terapeuty w postaci liczbowej i graficznej.

Terapeuta stara się rozpoznawać możliwości trenowanego mózgu w czasie całej sesji treningowej i tak kierować treningiem, aby w maksymalnym zakresie wykorzystana została aktualna jego kondycja (ułatwia się zadanie, gdy jest za trudne i utrudnia, gdy jest za łatwe). Pacjent natomiast widzi na ekranie drugiego komputera czynność bioelektryczną swojego mózgu pod postacią gry np. motylka fruwającego nad kolorową łąką, rybek wskakujących do rzeki, czy samochodu jadącego po torze wyścigowym.
Jego koncentracja na zadaniu jest siłą sprawczą, która umożliwia mu jazdę samym środkiem drogi, a stan wewnętrznego spokoju i odprężenia wyznacza, czy samochód będzie poruszał się szybko. Jeśli trenujący rozprasza się w czasie gry (podniesione thety) samochód skręca na prawo, a kiedy wzrasta u niego napięcie i lęk (nadmierna Beta 2) gra się zatrzymuje.

Spełnienie wszystkich warunków zadania, czyli bardzo szybka jazda samym środkiem toru, skutkuje przydzieleniem punktu, a suma zdobytych punktów stanowi o sukcesie poszczególnych rund, czy całej sesji. Działa to motywująco na mózg, który w ten sposób uczy się optymalizować swoją pracę, przy czym cały proces jest bardzo podobny do normalnego uczenia się, tak samo jak nauka gry na instrumencie, nauka czytania, czy jazdy na rolkach.